herb Drzewica
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc złoty, pod nim i nad nim po gwieździe złotej. W klejnocie pięć piór strusich.
Polski herb szlachecki, występujący głównie w ziemi krakowskiej i sandomierskiej.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb średniowieczny z okresu Dynastii Piastów, rok powstania między rokiem 1248 a 1296. Najwcześniejszy zapis z 1396 roku. Legenda mówi, że godło to otrzymał od Leszka Czarnego Prokop z Drzewicy w nagrodę za dostarczenie informacji o jego wyborze na Księcia Krakowskiego.
Herbowni: Bagrowski, Burakowicz Popławski, Burokiewicz-Popławski, Chochlik, Czapiewski, Czapniewski, Demlicz, Demritz, Demryc, Demrycz, Dębina, Dobrowolski, Drzewicki, Drzewiecki, Duchnicki, Duchnowicz, Dziaduski, Essen, Feldman, Gibroń, Gostomski, Gran, Hrehorowicz, Hryhorowicz, Jeż, Józefowicz, Kadłubowski, Kieselewski, Kieselowski, Kisłowski, Kisselowski, Korycki, Krakówka, Kulikowski, Kuszelewski, Ławiński, Łowieński, Łowiński, Ługowski, Marcinkowski, Markowski, Mikułowski, Mniszkowski, Modrzewski, Mucha, Ottowicz-Życki, Pacoski, Pasz, Paszewicz, Pieślak, Pinabel, Płoszyński, Podlesiecki, Pokotiło, Pokotyłło, Popławski, Potasowicki, Protasewicz, Protasiewicz, Protasowicki, Protasowicz, Protaszewicz, Przemieniecki, Rabiec, Raczkowski, Radliński, Rośniski, Ryściński, Sierzchowski, Sinikiewicz, Siuniekiewicz, Skaczkowski, Skorka, Sławiński, Sokołowski, Stokowski, Suszkowski, Syrewicz, Szuszkowski, Szylański, Szynkiewicz, Tylański, Wasielewski, Wasilewski, Wasiłowski, Wierzchowski, Witaliszewski, Wojszycki, Zajączkowski, Zajkowski, Zieleniewski, Zychcki, Zychecki, Zychocki, Żabiński, Żychcki, Żychecki, Żychocki, Życki, Żyszkow, Żywicki.
Granowie to rodzina kaszubska, od której pochodzić mieli Czapiewscy. Herb Drzewica przypisał im Emilian Szeliga-Żernicki, podając też inny, herb własny Gran.
Odmiany herbu:
herb Czapliński II
Polski herb szlachecki - odmiana herbu Drzewica z nobilitacji.
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc złoty, między dwiema takimiż gwiazdammi w słup. W klejnocie samo godło. Labry błękitne, podbite złotem.
Najwcześniejsze wzmianki: Nadany Klemensowi Czaplińskiemu 1 lipca 1578 roku. Herb jest wynikiem adopcji do Drzewicy.
Herbowni: Czapliński.
herb Chmieliński
Inna nazwa: Chmelentz, Chmelentzke, Chmelenz, Chmielinski, Drzewica odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Drzewica.
Opis herbu: Herb występował w co najmniej czterech wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Chmieliński I
Inna nazwa: Chmelenz, Chmielinski
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc srebrny z twarzą w prawo, nad nim i pod nim po gwieździe złotej. Klejnot: trzy lilie heraldyczne na łodygach zielonych z listkami podłużnymi (po jednym na stronę), ułożone w wachlarz. Labry błękitne, podbite srebrem.
herb Chmieliński Ia
Inna nazwa: Chmelentz, Chmelenz, Chmielinski
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc srebrny z twarzą w lewo, klejnot nad hełmem bez korony lilie naturalne, po dwa listki na stronę na łodygach. Labry błękitne, podbite srebrem.
herb Chmieliński Ib
Inna nazwa: Chmelentzke, Chmielinski
Blazon: Tarcza ze skrajem (bordiurą), księżyc w prawo, z twarzą, przy lewym skraju styka się barkiem z bordiurą, gwiazda jedna w prawym górnym rogu nachodzi na bordiurę, druga pod księżycem, nachodzi na bordiurę. Klejnot bez korony, trzy lilie naturalne na łodygach ulistnionych (po trzy listki na stronę). Labry. Barwy całości nieznane.
herb Chmieliński Ic
Inna nazwa: Chmielinski
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc srebrny z twarzą w prawo, z jego lewej i prawej po dwie gwiazdy w słup.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb umieszczony na mapie Pomorza Lubinusa z roku 1618 (wariant Ib). Wymieniany także przez Nowego Siebmachera (warianty I i Ic), Pommersches Wappenbuch Bagmihla (wariant Ia), Adelslexikon der Preussichen Monarchie Ledebura (wariant Ic) i Der Polnische Adel Żernickiego (wariant I). Opisany słownie przez Uruskiego (wariant Ic), który jednak zamienił lilie na róże.
Rodzina Chmielińskich: Rodzina szlachecka z Chmieleńca w ziemi lęborskiej. W 1409 roku występuje jakiś Maćko z Chmieleńca w sprawie z karczmarzem z Bożepola. Chmieleniec prawdopodobnie dzielili z Bochen-Chmielińskimi. W początku XVIII wieku wyparci ze swego gniazda nabyli posiadłości we wsiach: Perlinko, Słajszewo, Bożepole Małe, Lublewko. W 1804 roku szlachta tego nazwiska miała także działy w Gardkowicach, Kisewie, Paraszynie oraz całe Strzelęcino.
Herbowni: Chmelenski, Chmelentz, Chmelentzke, Chmelentzki, Chmelentzky, Chmelenz, Chmelenzke, Chmelinski, Chmieleński, Chmieliński Chmielinski, Chmilentzki, Chelenz?.
Chmielińscy z Mazowsza, których część osiedliła się także w Prusach, a niebędący wspólnego pochodzenia z kaszubskimi Chmielińskimi, mieli używać wedle Pragerta herbu: Leszczyc. Chmielińscy z przydomkiem Bochen używać powinni herbu Bochen, ewentualnie Bochen II.
Zachowała się też pieczęć, prawdopodobnie należąca do jednego z pięciu braci Chmielińskich, pochodząca z 2 połowy XVIII wieku, całkowicie odmienna. Zawierała ona w polu srebrnym serce czerwone, przeszyte strzałami w krzyż skośny. Nie wiadomo jednak, czy jest to jakiś inny herb Chmielińskich, wizerunek z tzw. pieczęci przyjacielskiej, czy używający pieczęci należał do jakichś innych Chmielińskich. Pragert opisuje ten herb jako Chmieliński II.
herb Demeryc
herb Drzewica II
Blazon: W polu blekitnym polksiezyc zloty miedzy dwiema takimiz gwiazdami w slup. Klejnot: nad helmem w koronie ramie zbrojne z mieczem wsparte na lokciu. Labry blekitne, podbite zlotem.
Najwcześniejsze wzmianki: Wariant podstawowy wymieniany przez Ledebura (Adelslexikon der preussiche Monarchie von...), Nowego Siebmachera, Wincklera (Die nationalitaten Pomerellens) oraz Żernickiego (Der polnische Adel, Die polnischen Stamwappen). Herbu tego używała rodzina Kistowskich służąca w armii pruskiej w wiekach XVIII-XIX. Ma to być herb rodu von Essen, przybyłego do Prus w XIV wieku i w XVII wieku osiadłej w Inflantach.
Rodzina Kistowskich: Rodzina wywodząca się ze wsi Kistowo. Pierwsza wzmianka z roku 1608 (Wawrzyniec Kistowski), ale już w 1570 roku wymieniony został jeden z przydomków rodziny (Wawrzyniec Jarosz). Kolejne wzmianki z roku 1648 (pan Kistowski), 1662 (dwóch Kistowskich, Jan Kistowski), 1682 (Mikołaj, Mirosław, Jakub, Michał Kistowski), 1772 (Paweł Kistowski). Oprócz gniazdowego Kistowa, w wiekach XVIII i XIX rodzina posiadała też działy we wsiach: Borek, Chośnica, Częstkowo, Gostomie, Łączyno, Mściszewice, Podjazy, Orlik, Czerniewo, Miszewo.
Herbowni: Duchnowski, Gostkowski, Kistowski (Kisstowski). Rodzina nosiła w różnych gałęziach przydomki Essen i Jaroch, z tym że Jarochom przyporządkowano herb Drzewica z nieznaną odmianą. Niewykluczone, że chodzi tu po prostu o herb Kistowski I.
Tadeusz Gajl przypisuje Kistowskim herby Drzewica II (za Uruskim) lub Trzy Gwiazdy. Zwraca uwagę podobieństwo godeł herbów Trzy Gwiazdy i Kistowski III. Gajl podaje ponadto jako herbownych Drzewicy II Gostkowskich i Duchnowskich. W przypadku tej pierwszej rodziny jest to przekłamanie, Gostkowscy używali herbu Gostkowski, niemal identycznego, ale jednak odmiennego.
herb Drzewica Ruska
Inna nazwa: Kistowski
Blazon: W polu blekitnym polksiezyc srebrny miedzy dwiema takimiz gwiazdami w slup. W klejnocie między dwoma czarnymi skrzydłami orła krzyż prawosławny.
Najwcześniejsze wzmianki: Ten herb został nadany przez cara ruskiego i został przyjęty prawdopodobnie prezes Ignacego Wasilewskiego zamieszkałego w Piszczałowie (następnie nazwana Horodnia nazwa majątku została zmieniona razem z nadaniem herbu ruskiego). Reszta rodziny Wasilewskich herb Drzewica pozostała w ziemi Połocko-Witebskiej. Herb ruski istniał tylko jedno pokolenie ponieważ Ignacy miał syna Kazimierza, który zmarł bezpotomnie, majątek został podzielony na trzy córki Ignacego. rawdopodobnie tym herbem pisał się (przyjął go) Kornel Wasilewski w Państwie Rosyjskim Ziemi Twerskiej
Herbowni: Wasilewski.
herb Gostkowski
Inna nazwa: Gostkofski, Gostkowske, Gustkowski, Skork-Gostkowski, Skórka-Gostkowski, Skórka, Skork, Skorka, Drzewica odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Drzewica.
Blazon: Herb znany przynajmniej w dwóch wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu błękitnym półksiężyc złoty z twarzą (okiem w prawo) między dwiema takimiż gwiazdami w słup. Klejnot: nad hełmem w koronie ramię zbrojne z mieczem, wzniesione do cięcia. Labry błękitne, podbite złotem. Dewiza: VIRTUS MIHI NUMEN ET ENSIS, QUEM TENEO (CNOTA JEST MI DROGOWSKAZEM I MIECZEM, KTÓRY DZIERŻĘ).
herb Gostkowski odmienny
Inna nazwa: Gostkofski, Gustkowski
Blazon: W miejsce gwiazd listki koniczyny, brak dewizy.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb najwcześniej pojawia się na mapie Pomorza Lubinusa z roku 1618, następnie u Dachnowskiego (Herbarz szlachty Prus Królewskich), Niesieckiego (Korona polska) i Ostrowskiego (Księga herbowa rodów polskich). Herb ten znają też źródła niemieckojęzyczne: Bagmihl (Pommersches Wappenbuch), Cramer (Geschischte der Lande Lauenberg und Bütow), Nowy Siebmacher, Ledebur (Adelslexikon der preussichen Monarchie von...) oraz Żernicki (Der polnische Adel, Die polnischen Stamwappen). Wariant odmienny podawany jest przez Siebmachera.
Rodzina Gostkowskich: Kaszubska rodzina szlachecka wywodząca się ze wsi Gostkowo, mało znana polskim heraldykom. Być może jej protoplastą był rycerz Bartek z Gostkowa wymieniany w latach 1400, 1405, 1409 i 1423 jako sędzia ziemski. W następnych latach wieś uległa podziałowi na Gostkowo i Gostkówko. W roku 1559 wymieniani byli następujący dziedzice w Gostkowie: Hans i Jurgen Adam, Drewes i Merten Jerke, Matz Jersecke, Peter Krison, Junge i Olde Matzschurken (Matz Skórkowie), Bartos i Pawel Palubitzki, Drewes i Jurgen Schurcke. W Gostkówku natomiast siedzieli: Peter Fiton, Jurgen Schurcke, Labunn i Jurgen oraz Tomas Putkamerowie. W kolejnym dokumencie z roku 1560 nazwiska panków są podane w nieco innej formie. Nazwiska używane później jako drugi człon przy Gostkowski: Adam, Cyrzan, Darselkow, Jark, Labun, Pałubicki, Putkamer, Skórka, Wantoch i Wicon, to prawdopodobnie nazwiska odrębnych rodów, które od XVII wieku zaczęły przyjmować nazwisko odmiejscowe Gostkowski.
Herbowni: Gostkowski (Gostkofski, Gostkowske, Gustkowski, Skork-Gostkowski, Skórka-Gostkowski, Skórka, Skork, Skorka, Drzewica odmienny) - kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Drzewica.
herb Kierdowski V
Kaszubski herb szlachecki. Według Przemysława Pragerta odmiana herbu Drzewica lub Księżyc.
Inna nazwa: Kistowski
Blazon: Herb występował przynajmniej w trzech wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Kistowski I
Kaszubski herb szlachecki. Według Przemysława Pragerta odmiana herbu Drzewica lub Księżyc.
Inna nazwa: Kistowski
Blazon: Herb występował przynajmniej w trzech wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Kistowski II odmina Książyc
herb Kistowski III odmina Książyc
herb Mojsiewicz
Herbowni: Mojsiej, Mojsiejewicz, Mojsiewicz, Moysiej.
herb Paszk odmina Książyc
herb Wicon II
Inna nazwa: Witson, Witzon, Gostkowski odmienny, Drzewica odmienny, Skórka odmienny
Blazon: Sama tarcza przykryta koroną. W polu srebrnym półksiężyc z twarzą złoty między dwiema takimiż gwiazdami w słup.
Najwcześniejsze wzmianki: Siebmacher i Żernicki a ponadto Cramer (Geschichte der Lande Lauenberg und Bütow).
Herbowni: Wicon (Fiton, Vitz, Vitzahn, Vitzhen, Vitzon, Vitzow, Vizahn, Wiczonke, Witczech, Witczek, Witson, Witzahn, Witzon, być może Wiconowski) także z przydomkiem Gostkowski (Gustkowski).
herb Żychcki
Inna nazwa: Drzewica odmienny, Zychcki
Kaszubski herb szlachecki. Według Alfreda Znamierowskiego odmiana herbu Leliwa, zaś według Przemysława Pragerta, jest to odmiana herbu Drzewica.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu czerwonym półksiężyc złoty, nad nim i pod nim po takiejż gwieździe. Klejnot: nad hełmem w koronie samo godło. Labry czerwone, podbite złotem.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb wymieniany przez Dachnowskiego (Herbarz szlachty Prus Królewskich) i Niesieckiego.
Rodzina Żychckich: Drobnoszlachecka rodzina o nazwisku odmiejscowym od wsi Żychce koło Konarzyn. Pierwsze wzmianki o rodzinie pochodzą z roku 1570 (Szicziński, czyli Żychciński oraz Sziczken), kolejna z roku 1620 (Żychcki brał udział w bitwie pod Cecorą) i z roku 1648 (Prądzyński, Andrzej Zaica, Maciej Rozek, Andrzej Grzanka, Paweł Rozek, nazwiska te stały się przydomkami). Następne wzmianki pochodzą z lat 1662 i 1717. Rodzina posiadała oprócz gniazda także części wsi Łąkie, a jeden przedstawiciel, Grzanka-Żychcki był jednym z właścicieli Kępina koło Żychc. Rodzina nie piastowała żadnych urzędów, ale jeden Żychcki, Józef, posłował na sejm elekcyjny w 1704 roku. Jakaś gałąź tej rodziny miała osiąść na Żmudzi, gdzie odnotowano ją w 1648 roku.
Herbowni: Zychciński, Zychcki, Zychecki, Zychocki, Zycki, Żychocki, Żychcki, Żychtski, Życki z przydomkami Prądzyński, Zaica, Rozek, Grząka, Grzanka, Gskrąka.
Rodzinie tej przypisuje się też czasami Drzewicę bez odmiany.
Żródła:
herby Polskie
Herby Polskie
Herby Polskie
"Herbarz Polski - od średniowiecza do XX wieku" - Tadeusz Gajl